myslak

Tytul zupelnie nie zwiazany z tym co chodzi mi po glowie, doslownie przed chwila skonczylem grac utwor Dzemu i postanowilem jakos wykorzystac jeszcze te piosenke. Nie lubie pisac w dzien, zycie jakie mnie otacza nie pozwala sie zanadto skupic. Gdybym jednak odwlekl te chwile na pozniej pewnie zapomnialbym co mam do przekazania(co swoja droga ostatnio i tak nie jest latwe, przelanie mysli na ekran sprawia mi ostatnio sporo trudnosci). Siedze tutaj spokojny, ochlonalem juz po spotkaniu jakie odbylem wczoraj, wielka radosc jaka mi towarzyszyla okrzepla, czuje sie dziwnie.Bylbym najszczeliwszym czlowiekiem na ziemi, ale...No wlasnie, zawsze musi byc jakies "ale". Poslugujac sie przesada, bedac wiezniem od wolnosci dzieli cie "tylko" 1 metr grubosci muru za ktorym funcjnuje normalny swiat, stojac na ulicy dzieli cie "tylko" grubosc szkla od eksluzywnego samochodu... I tak dalej... Bedac w stanie okreslanym jako zakochanie czesto dzieli cie pare centymetrow od osoby ktora kochasz. Lecz coz z tego skoro w kazdym z tych przypadkow istnieje znacznie wieksza bariera ktorej nie da sie zmierzyc zadna miara a ktora zamiast do nieba zssyla nas na ziemie?
Kazdy z nas chce byc szczesliwy, taka ludzka natura. Skupiajac sie na prostych ludzkich odruchach i zapominajac o receptach na szczescie jakie sugeruja nam przerozne religie, kazdy z nas robi to co uwaza za konieczne aby byc zadowolonym z zycia, kazdy ma na to inne spojrzenie. Ale nie zmienia sie glowna mysl:chcemy byc szczesliwi. Pieknie jest gdy osiagamy ten stan, swiat wydaje sie najlepszym z mozliwych miejsc do zycia bez wzgledu na problemy jakie ze soba niesie. Zycie plynie a my sie nim cieszymy, sprawia nam radosc, satysfakcje i dostarcza mnostwa wrazen.
Podobno (tak przynajmniej staraja sie dowiesc niektorzy) to jak bardzo jestesmy szczesliwi zalezy tylko od nas samych. Jest w tym cos prawdy, ale nie wspialem sie jeszcze nigdy na poziom na ktorym sam decydowalbym o swoim szczesciu. Jestem slaba istota ktorej do szczescia potrzeba drugiej osooby. Wydaje mi sie ze znalazlem swoj sposob osiagniecia szczescia. Wiem jak sprawic sobie radosc, wciaz ucze sie kolejnych sposobow. Ale jestem tez glupi... Nie nauczylem sie korzystac w pelni z malych radosci, zawsze gdy przydarza mi sie cos dobrego gdzies w glebi, w tle czai sie swiadosc braku i ona odbiera mi cala radosc.
Czasem bedac szczegolnie smutnym z zalem wysylam w przestrzen pytanie "Czym sobie zasluzylem?" i "Czy wymagam tak wiele?". Szukam swojego miejsca na tym swiecie, lecz nie znajduje. Chce byc szczesliwy, ale nie potrafie. Brak tej drugiej osoby determinuje moje zycie, to ze nie potrafie sie cieszyc tak jak kiedys.
Robie sie zgorzknialy, alienuje sie, separuje i dziczeje. Czasem juz nie wierze w dobre rzeczy na tym swiecie. Jak bardzo nieodwzajemnione uczucie potrafi dokuczyc czlowiekowi. A wiem... wystarczyloby proste "Tak" zeby moje troski zniknely. Wydaje sie to za proste zeby bylo prawdziwe? Mozliwe...
Zachodzaca powoli degradacja. Sam odpowiadam za swoje zycie. Pozwalam na to. Nie chce zyc meczac sie. Nie wiem co dalej.
Kilkanascie centymetrow miedzy mna i nia. Mentalnie-bariera nie do przeskoczenia.
Wiele bym za Nia oddal, gdybym tylko mogl. Podobno jestem staroswiecki a moje zasady sa chore, w dzisiejszym swiecie to mozliwe. Ale to swiat gdzie normalnym jest wyscig szczurow... Nie pisze sie na to, ja normalnosc znajduje gdzie indziej.
Pisalem wczesniej o tym jaka dziwna konstrukcja sa ludzie, czy nie mam racji?

Nie wypowiem slowami tego jak czasem podle sie czuje, kto przezyl zrozumie, kto nie przezyl... ten ma szczescie.

Lubie takie chwile jak ta, lubie takie popoludnia jakie dzisiaj spedzilem. Z glosnikow saczy sie lekko hipnotyczna muzyka, w czterech scianach cieplo, jedna mala lampka daje niewielki krag swiatla, jutro weekend a ja powoli robie sie senny. Nic juz nie stoi na przeszkodzie abym polozyl sie spac. I poloze sie spac spokojny bo nic mnie nie goni, bo nie mam zadnego pilnego obowiazku. Przepracowalem dzisiaj ucziciwie popoludnie, zasluzylem na odpoczynek. UWIELBIAM zasluzony odpoczynek, ciezko jednak na niego zasluzyc, nie chce sie czlowiekowi do pracy zebrac:-) Rozmyslalem dzisiaj caly dzien o Marcie. Nie doceniamy czasem tego co ludzie wnosza do naszego zycia, czasem dopiero z pewnego dystansu widac jak wiele dla nas znacza. Tyle ludzi nas otacza, znamy tak wiele osob ze rozmazuja sie w naszym zyciu i traca na unikalnosci. Banalna prawda, ale wystarczy ze na chwile kogos zabraknie i dopiero wtedy odczuwamy jak wazne miejsce zajmuje w naszym zyciu. Ludzie to dziwne istoty, najwiekszy bol potrafi sprawic im to ze kogos nie widza. Tesknota... cos czego nie ma, cos co jest tylko uczuciem, cos co nie uderzy i nie zaboli. I inne uczucia ktore istnieja materialnie tylko dlatego ze ktos przelal na papier slowami przeblysk natchnienia... Dlaczego cos tak ulotnego, nierzeczywistego potrafi sprowadzic tyle klopotow? Alez mam rozbiegane mysli, wszystko przez te atmosfere. Koniec, robi sie bezsenswnie.

Na poczatek bedzie prywata. Lubilem kiedys komputer, ta maszynka stwarza naprawde wiele mozliwosci jesli tylko wiemy jak je wykorzystac. Jesli czlowiek uzywa go ze swiadomoscia celu do jakiego komputer ma mu posluzyc to wtedy to urzadzenie jest naprawde nieocenione. Jesli jednak ktos zastepuje sobie wrazenia, emocje tymi wystepujacymi w swiecie wirtualym to nie jest dobrze. Tez lubilem (i lubie) komputer, dawal mi mozliwosc rozwoju, zdobywania informacji sluchania muzyki (passion!). Teraz juz nie jest tak jak kiedys, przez wakacje odpoczelem, komputer wlaczalem od swieta. Sen, sport i relaks w ciszy bez szumiacego wiatraczka, promieniujacego monitora... Teraz to tylko praca.

Nie wiem, moze sie starzeje ale dla mnie prawdziwe zycie znajduje sie gdzie indziej. Mysle teraz o niebie upstrzonym gwiazdzami podziwianym z laki w srodku lasu, o usmiechu swojego chrzesniaka i jego siostry, o ciszy noca, o musnieciu wlosow mojej kobiety, o 30 tysiacach fanow na koncercie Iron Maiden...Rozmarzylem sie:) Ale to taki znak czasu, zaczynam robic sie filozofem. I tak jak kiedys zdawalo mi sie ze trzeba sie rozwijac i pedzic, tak teraz chetnie wysiadlbym z tego pociagu. Ogolnie, co do rzeczywistosci wirtualnej, kwestia podejscia. Moze ktos tam znajduje swoje miejsce, w koncu wszystko jest dla ludzi. Dla mnie jest to syntetyczne, tak jak coraz wieksza czesc otaczajacego mnie swiata...

A wlasciwie to przenosza tam swoje zycie. Od kilku dni zastanawiam sie nad fenomenem zjawiska funkcjonujacego pod adresem http://grono.net. Niech ktos mi  wytlumaczy dlaczego ludzie tak chetnie lacza sie w grupy przy wykorzystaniu internetu przy jednoczesnym oslabieniu wiezi miedzyludzkich w zyciu rzeczywistym? Matrix zaczyna wkraczac w nasze zycie, lepiej zyc wirtualnie niz rzeczywiscie. Na ten temat juz niejedna madra glowa sie wypowiadala wiec ja nie bede, widze tylko ze cos jest nie tak z tymi wszystkimi ludzmi ktorzy zamiast traktowac internet i komputer jako bezduszne narzedzie do bracy zaczynaja coraz mocniej sie z nimi integrowac. Moze jestem staroswiecki ale jest to wszystko dla mnie dziwne.

Duzo, duzo czasu uplynelo od ostatniej litery pozostawionej tutaj przezemnie. Szkoda ze tak jak blog sie zatrzymal, czas nie stanal w miejscu, przydalyby sie takie wakacje od codziennych obowiazkow. Rozpoczal sie kolejny rok akademicki i trwa juz ponad tydzien. Nie wiem jaki bedzie, nie mam bladego pojecia i to pierwszy raz w mojej historii ze zaczyna sie tak bezplciowo. Kiedy zaczynalem studiowac wszystko bylo nowe, na drugim roku rozpoczynalem nauke majac juz Marte w glowie, 3 rok to kontynuacja zmartwien po rozstaniu... A teraz? Ciezko powiedziec, nie mam zadnych nadzieji zwiazanych ze zblizajacymi sie miesiacami, nie wiem na co starczy mi zapalu i samozaparcia, nie wiem zupelnie co mnie moze spotkac. W sumie to nawet lepiej, bedzie w zyciu troche ciekawiej.